- Een zachter postpartum voor jou
- Alle mama must-haves voor na je bevalling
- Snelle thuislevering
Menu
Maart 2020. Het prille begin van de zwangerschap met mijn 3e kindje én de eerste Covid-lockdown in België. Wat een rustige, vreugdevolle periode had moeten zijn, werd halsoverkop een onzekere en hevige periode waarin ik continue het onderste uit de kan moest halen. Status: alleen thuis met twee kinderen in luiers én een 3e in mijn buik. Geen familie, geen vrienden en geen hulp. Manlief werkte de hele dag buitenshuis en ik moest dus maar mijn eigen plan trekken.
Het is tijdens deze periode dat ik 3 motiverende lessen heb geleerd. Een soort principes die eigenlijk van toepassing zijn op elke (nieuwe) mama – pandemie of niet.
Talloze keren heb ik tijdens de vele lockdowns gedacht: dit is mij teveel, ik kan dit niet aan. Dikwijls kreeg ik het gevoel dat ik met mijn rug tegen de muur stond en voor ik het wist, was de paniektrein al vertrokken. Maar die trein kwam gelukkig niet ver. Aangezien ik op die momenten maar weinig te kiezen had, slaagde ik er keer op keer weer in om mijzelf te bedaren. Even inademen en uitademen. Kom op, we kunnen dit gewoon. Want we moeten! En hoppa, de confrontatie aangaan met volle borst vooruit. Weet je wat ik dan merkte? Dat je zo grenzen verlegd.
Steeds als ik een probleem had opgelost, dan was mijn “comfort zone” weer wat uitgebreid. In andere woorden: je belemmert jezelf door te denken dat je het niet kunt. In feite kun je veel meer dan je zelf denkt, maar je verstopt je achter “opties” en mogelijkheden. De spreuk die mij tegenwoordig door allerlei stressvolle situaties helpt: “het kan beter, maar het kan ook altijd slechter.” Dat klinkt wat cru, maar het helpt mij om te relativeren.
Tijdens de eerste lockdown kwamen veel mama’s terecht in een sociale woestijn. Van de ene op de andere dag viel het netwerk waar je normaal gesproken een beroep op doet, gedeeltelijk of zelfs helemaal weg. Geen scholen meer, geen kinderopvang, de babysit mocht opeens niet meer komen en zelfs een bezoekje bij je eigen ouders werd uit den boze. In een klap werd ons hele leven overhoop gegooid. In de meeste gevallen moesten mama’s vanuit thuis werken mét de kinderen erbij. En het beste van al: dat allemaal zonder (of met weinig) hulp. Moederschap in isolement. Persoonlijk dacht ik het wel aan te kunnen. Met een strakke dagindeling en leuke activiteiten zouden de kinderen er niets van merken. Wél dus. Al gauw besefte ik mij dat je de tofste dingen kunt doen met je kinderen, je zult nooit het gevoel van een klaslokaal of crèche kunnen simuleren. Want hetgeen dat je daarvoor nodig hebt, is sociale dynamiek. Oftewel: andere mensen en kinderen.
Als sociaal wezen hebben we nu eenmaal andere mensen nodig. Door in je eentje te zitten leer je vrij weinig. Het is die wisselwerking met anderen die wij nodig hebben om te groeien. Dat geldt trouwens voor jong en oud. Als mama komt daar een extra dimensie bij: je hebt namelijk vooral een ondersteunend netwerk nodig. Een groepje mensen die een rol spelen bij de opvoeding van je kinderen of die jou toch minstens kunnen helpen. Die gemeenschap hoeft niet je familie te zijn. Dat is de vriendin waarbij jij je verhaal kwijt kunt, de kinderarts die je altijd uit de brand helpt én die lieve buurvrouw die even op de kinderen kan passen. Al die mensen samen, dat is jouw dorp. En nu snap ik het: “It takes a village to raise a child”. En dat is geen overbodige luxe, nee – het is een essentieel goed.
We leven in een bijzonder prestatiegerichte maatschappij. Er moet van alles gebeuren en het liefst in een snel tempo. Hierdoor zijn we geneigd om van alles op ons bord te nemen en vinden we het moeilijk om “nee” te zeggen. Meer werk? Prima! Sociale verplichtingen? Doen we! Tijdens het begin van de pandemie gingen we allemaal even “back to basics”. Sociaal contact werd aanzienlijk beperkt en we gingen massaal in overlevingsmodus. Enkel doen wat er noodzakelijk is. Dat is natuurlijk niet wenselijk op lange termijn. Maar wat we hieruit wel kunnen leren is om prioriteiten te durven stellen. Niet alles is belangrijk en het is oké om niet altijd op volle toeren te draaien. Zo hou je wat extra energie over. Gewoon, voor het geval dat.
De moraal van dit verhaal? Vraag jezelf eens af wat jij nu echt belangrijk vindt in je leven én focus daarop. Met minder zijn we vaak zelfs gelukkiger.
Dus doe eens lekker geen make-up op. Laat je telefoon s’avonds even liggen, die gemiste oproep beantwoord je straks wel. Heb je nood aan extra zuurstof? Loop dan eens een blokje om met een vriendin of geniet van je eigen gezelschap. Het kan allemaal, we moeten het gewoon durven!
We leven in een bijzonder prestatiegerichte maatschappij. Er moet van alles gebeuren en het liefst in een snel tempo. Hierdoor zijn we geneigd om van alles op ons bord te nemen en vinden we het moeilijk om “nee” te zeggen. Meer werk? Prima! Sociale verplichtingen? Doen we! Tijdens het begin van de pandemie gingen we allemaal even “back to basics”. Sociaal contact werd aanzienlijk beperkt en we gingen massaal in overlevingsmodus. Enkel doen wat er noodzakelijk is. Dat is natuurlijk niet wenselijk op lange termijn. Maar wat we hieruit wel kunnen leren is om prioriteiten te durven stellen. Niet alles is belangrijk en het is oké om niet altijd op volle toeren te draaien. Zo hou je wat extra energie over. Gewoon, voor het geval dat.
De moraal van dit verhaal? Vraag jezelf eens af wat jij nu echt belangrijk vindt in je leven én focus daarop. Met minder zijn we vaak zelfs gelukkiger.
Dus doe eens lekker geen make-up op. Laat je telefoon s’avonds even liggen, die gemiste oproep beantwoord je straks wel. Heb je nood aan extra zuurstof? Loop dan eens een blokje om met een vriendin of geniet van je eigen gezelschap. Het kan allemaal, we moeten het gewoon durven!
